In hoeverre kun je het autisme van je kind accepteren? En wat is dat eigenlijk, acceptatie? Staat accepteren gelijk aan niet meer verdrietig zijn, niet meer boos, verongelijkt, jaloers op anderen of angstig voor de toekomst?
Jaren geleden las ik een interview met een moeder van een zwaar gehandicapt kind. In dat interview vertelde ze dat ze – na een moeilijke periode – de handicap van haar kind inmiddels geaccepteerd had. Sterker nog, dat ze inmiddels zo ver was dat ze blij was met de handicap, want deze had haar ook veel gebracht. Als er een wonderpil bestond die de handicap morgen ongedaan zou maken, dan zou ze hem niet nemen …
In hoeverre kan ik het autisme van mijn kind accepteren?
Ik koppelde dat direct aan mijn eigen situatie. En vroeg me af in hoeverre ik het autisme van mijn kind kon accepteren. En ik realiseerde me dat ik daar nog lang niet was, op dat punt waar ik blij was met het autisme van mijn zoon. Nee hoor, als die wonderpil zou bestaan, stapte ik direct op de fiets om hem te gaan halen. Maar ik nam me voor dat ik mijn best zou doen om ook daar te komen, in het beloofde land waar ik het autisme van mijn zoon écht zou accepteren
Inmiddels zijn we een aantal jaren verder. En ik ben nog steeds niet aangekomen in het beloofde land. Ik heb er echt mijn best voor gedaan, geloof me. Maar blij met het autisme van mijn zoon? Nee, helaas. Niet dat ik niet blij ben met mijn zoon zelf of niet heel veel van hem houd, hoor. Want dat doe ik, zielsveel zelfs. Maar zijn autisme zou ik graag op willen lossen. Is het niet voor mij, dan toch zeker voor hem zelf.
Wat versta je onder acceptatie?
Heb ik het autisme van mijn zoon dan niet geaccepteerd? En wat is dat eigenlijk, acceptatie? Ik zelf heb lang gedacht dat accepteren gelijk staat aan niet meer verdrietig zijn, niet meer boos, verongelijkt, jaloers op anderen of angstig voor de toekomst. Want dat is de norm, toch? We zijn met zijn allen vol bewondering voor de mensen die ondanks allerlei tegenslagen positief blijven, nieuwe mogelijkheden zien en zich schijnbaar moeiteloos aanpassen aan ziektes of verlies. En tegen de mensen die boos, angstig of verdrietig zijn in dergelijke situaties, zeggen we dat ze een voorbeeld moeten nemen aan deze mensen, want ‘die gaan er zó goed mee om’.
Ik hoor het ook regelmatig van mijn cliënten: “ik denk dat ik het autisme van mijn kind eigenlijk nog niet goed geaccepteerd heb”, zeggen ze dan, “want ik maak me vaak zorgen over zijn toekomst, ik schaam me voor wat anderen wel niet van ons zullen denken en het maakt me verdrietig dat mijn kinderen niet opgroeien in een harmonieus gezin”. En zo mogen ze zich niet voelen. Niet van zichzelf, maar vaak ook niet van de mensen om hen heen. Terwijl, het is volkomen normaal dat je je regelmatig zo voelt als je een kind hebt met autisme. Het voelen van verdriet, woede en angst is een normale reactie, van normale en evenwichtige mensen.
Accepteer van jezelf dat je het af en toe niet kunt accepteren
Als je het hebt over accepteren is het belangrijk dat je verschil maakt tussen het accepteren van je kind zelf en het accepteren van zijn of haar beperking. Want je kind accepteren is echt wat anders dan het accepteren van het autisme dat zoveel problemen veroorzaakt. Verwacht dus niet van jezelf dat je het autisme van je kind accepteert. Je accepteert je kind, maar het autisme mag je best verfoeien. En het mooie is, als je van jezelf niet langer de druk voelt om het autisme te accepteren neemt je emotionele belasting af. Het gaat er om dat je jezelf toestemming geeft om het soms ook niet te accepteren, om boos, verdrietig, gefrustreerd of er helemaal klaar mee te zijn. Dát is acceptatie: dat je accepteert van jezelf dat je het af en toe niet kunt accepteren.
Coaching
En, zeg eens. Kun je accepteren dat je de beperking van je kind soms niet kunt accepteren? Dat je boos bent, verongelijkt, jaloers op anderen? Mag je jezelf soms ook gewoon heel zielig vinden en met een dekbed over je heen in bed blijven liggen? Kun je accepteren dat je ook maar een mens bent die af en toe worstelt? Als je daar wel wat hulp bij kunt gebruiken, mail me dan. Dan maken we eens vrijblijvend kennis. Of kijk even hier.
P.S. Speciaal voor ouders van kinderen met gedragsproblemen heb ik een online programma gemaakt met videolessen, oefeningen en geleide meditaties. Je leert wat je kunt doen om spanning te verminderen, hoe je effectiever om kunt gaan met je emoties en hoe je rustig blijft in stressvolle situaties. Klik hier voor een gratis voorproefje.